انتروويروس‌ها (Enterovirus) به خانواده‌اى از ويروس‌هاى کوچک، بدون پوشش و داراى RNA تک رشته‌اى موسوم به پيکورناويروس‌ها تعلق دارند. پايدارى اين ويروس‌ها به آنها امکان مى‌دهد که در حضور اسيد و گندزداهاى استاندارد، زنده و در دماى اتاق چندين روز باقى بمانند. انتروويروس‌ها شامل پوليوويروس‌ها (Poliovirus)، کوکساکى ويروس‌ها (Coxsackievirus)، اکوويروس‌ها (Echovirus) و ويروس‌هاى تازه کشف شده‌اى هستند که فعلاً به انترويروسها معروف هستند. تقريباً ۷۰ سروتيپ شناخته شده‌اند که از طريق اپى‌تليوم لوله گوارش و بافت لنفوئيد انسان‌ها را آلوده مى‌سازند. هر چند انتروويروس‌ها در مدفوع ريخته مى‌شوند اما سندرم بالينى ناشى از آنها گوارشى نيست.
انتروويروس ها، برخلاف نامشان موجب بيماري هاي روده اي نمي شوند ، اما از راههاي مدفوعي – دهاني منتقل مي شوند.
بيماري ناشي از انتروويروس ها را مي توان عمدتا از روي تفاوتهاي تمايل بافتي و توانايي تخريب ويروس شناسايي کرد.
دهان ، مدخل ورودي ويروس است و تکثير اوليه ويروس در گلو يا روده صورت ميگيرد. ويروس در گلو و مدفوع قبل از شروع بيماري
وجود دارد. يک هفته بعد از شروع بيماري ، مقدار کمي از ويروس در گلو يافت مي شود ، اما ويروس به مدت چندين هفته همراه
مدفوع از بدن دفع مي گردد ، حتي اگر تيتر آنتي بادي در خون فرد بالا باشد.
|
|
| اپيدميولوژى انتروويروس‌ها توزيع جهانى دارند و به‌طور شايع باعث عفونت‌هاى بدون علامت مى‌شوند. در آب و هواى معتدل اکثر عفونت‌هاى در اواخر تابستان و پائيز اتفاق مى‌افتند. راه معمول انتقال به‌طور مستقيم يا غير مستقيم مدفوعى دانى است. عفونت انتروويروسى در مناطق شلوغ و با بهداشت پائين شايع‌تر است. دوره کمون مى‌تواند از ۱۴-۲ روز باشد اما عموماً کمتر از ۱ هفته طول مى‌کشد. پوليوويروس‌ها نسبت به ساير انترويروسها بيشتر شناخته شده‌اند. پوليوويروس‌ها تا ۳ هفته پس از عفونت مى‌توانند در اوروفارنکس باقى بمانند و تا ۸ هفته در مدفوع ترشح شوند؛ در بيماران دچار ضعف ايمنى دفع ويروس ممکن است تا مدت‌هاى بيشترى باقى بماند.
نشانگان ویروسی شدن:
|
فعلا درمازندران شایع است