سالمونلوز

اپیدمیولوژی

 

سالمونلاتیفی و سالمونلا پاراتیفی که موجب بروز تب تیفوئید می شوند، اختصاصاً در انسان ایجاد عفونت می کنند. در آمریکا شیوع تب تیفوئید کم شده است که آن هم مربوط به سفرهای بین المللی به ویژه به کشورهای در حال توسعه است.

 

سالمونلای غیر تیفوئیدی از عوامل مهم عفونت ناشی از غذا است. سالانه در آمریکا حدود 4/1 میلیون نفر به سالمونلای غیر تیفوئیدی مبتلا می شود. بیشترین شیوع در میان افراد کمتر از یک سال و بیشتر از 65 سال یا افرادی که مبتلا به ایدز و ویروس HIV هستند، دیده می شود. شیوع سالمونلای روده ای با مصرف آب پرتقال غیر پاستوریزه، گوجه، طالبی، جوانه یونجه و … گزارش شده است.

 

حیوانات خانگی غیر معمول خصوصاً خزندگان (مانند مار، لاک پشت و Iguana ) منبع روبه گسترش عفونت سالمونلای انسانی هستند و 3 تا 5 درصد همه موارد را شامل می شوند.

 

عوامل خطرساز ابتلا به سالمونلوز شامل

 

افزایش سن، تغییر فلور داخل روده (به عنوان مثال به علت مصرف ترکیبات ضد میکروبی یا جراحی)، دیابت، بدخیمی، اختلالات روماتولوژی، ابتلا به ویروس تضعیف کننده سیستم ایمنی (HIV) و سرکوب سیستم ایمنی در اثر مصرف دارو هستند.

 

پاتوژنز

 

سالمونلا یک باسیل گرم منفی و متحرک است که تخمیر کننده لاکتوز نیست. در سالمونلوز ارگانیسم ها با تولید التهاب منتشر به اپی تلیال که تا لایه پروپیا ادامه دارد، نفوذ می کنند. ایلئوم و کلون مکان های ایجاد عفونت هستند.

 

درمان و کنترل

 

گاستروانتریت

 

گاستروانتریت ناشی از سالمونلا معمولاً خود به خود رفع می شود و مصرف آنتی بیوتیک بی دلیل است. بیماران به مایع درمانی به خوبی پاسخ می دهند. معمولاً علایم در طی 3 الی 7 روز و بدون هیچ گونه عارضه ای رفع می شوند. استفاده از آنتی بیوتیک ممکن است موجب مزمن شدن بیماری و عود آن شود. آنتی بیوتیک بایستی به منظور پیش گیری در بیمارانی که احتمال گسترش بیماری آن ها به خارج از روده وجود دارد، استفاده شود (جدول 3-73). داروهایی که حرکات روده را کاهش می دهند نباید مصرف شود.

 

تب روده ای

 

داروی انتخابی تب تیفوئید یک فلوروکینولون، مانند سیپروفلوکسازین است. دوز توصیه شده سیپروفلوکسازین در تیفوئید ساده 500 میلی گرم خوراکی دوبار در روز به مدت 5 الی 7 روز است. مقاومت دارویی مشکل شناخته شده شبه قاره هند، آسیای میانه، مکزیک، خلیج فارس و آفریقا است. همه موارد جدا شده S.typhi بایستی در مورد مقاومت به فلوروکینولون و نالیدیکسیک اسید آزمایش شوند. اگر مقاومت به نالیدیکستیک اسید مشاهده شود، بیمار باید دوزهای بالاتری از سیپروفلوکسازین یا افلوکسازین را (mg/kg 10 دو بار در روز) به مدت 10 الی 14 روز دریافت کند. یک سفالوسپورین نسل سوم و آزیترومایسین ( 1000 میلی گرم یکبار در روز اول و سپس 500 میلی گرم در روز به مدت 5 روز) درمان های جایگزین گونه های مختلف S.typhi با حداقل غلظت مهاری سیپروفلوکسازین به میزان mcg/ml 2 یا بیشتر هستند.

 

بیماران مبتلا به تب تیفوئید شدید (با گسترش به سایر اعضا،سوراخ شدن ایلئوم و …) باید به صورت تزریقی با سیپروفلوکسازین، mg 400 دوبار در روز، یا سفتریاکسون، mg 2000 یکبار در روز، درمان شوند. پس از کنترل اولیه علایم تب تیفوئید درمان ضد میکروبی با یک ترکیب خوراکی تکمیل می شود. در افراد مبتلا به ایدز و باکتریمی اولیه سالمونلایی برای جلوگیری از عود باکتریمی، یک دوره طولانی درمان (1-2 هفته درمان تزریقی و سپس 4 هفته فلوروکینولون خوراکی) توصیه می شود.

در حال حاضر سه نوع واکسن در آمریکا در دسترس است:

 

1-      واکسن زنده ضعیف شده خوراکی Swiss Serung, Vaccine Institute ) و Vivotif Berno-TM Voccine )

 

2-      واکسن غیر فعال شده تزریقی (Typhoid Vaccine , Wyeth-Ayerst)

 

3-      واکسن کپسول پلی ساکاریدی تزریقی (Typhimvi , Pasteur Merieux)

 

ایمنی زایی در مورد مسافرانی که قصد سفر به مناطق اندمیک مانند آمریکای لاتین، آسیا و آفریقا دارند، افرادی که در معرض تماس های خانگی با فردی که به طور مزمن ناقل است، هستند و کارمند آزمایشگاه که با S.typhi کار می کن، توصیه می شود.

 

ناقلین مزمن

 

در بیمارانی که عملکرد کیسه صفرای طبیعی است، داروهای موثر در کاهش انتقال مزمن شامل آموکسی سیلین (3 گرم به صورت منقسم سه بار در روز به مدت 3 ماه)، تری متوپریم – سولفامتوکسازول (یک قرص دوبار در روز به مدت 3 ماه) و سیپروفلوکسازین ( 750 میلی گرم دو بار در روز به مدت 4 هفته) هستند. در بیماران مبتلا به مشکلاتی مانند سنگ کلیه یا سنگ کیسه صفرا، جراحی همراه با آنتی بیوتیک توصیه می شود.